Nkauj tsim (เก้าจิ)

ฉัน”เก้าจิ” ในวัย 25 ปี กว่าจะมาเป็นฉันอย่างทุกวันนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับฉัน บางคนเกิดมาก็นับหนึ่งแล้ว บางคนเกิดมานับสิบ บางคนเกิดมานับจากศูนย์ บางคนติดลบด้วยซ้ำ

หลายคนอาจคิดว่าชีวิตคนอื่นสบาย อย่าตัดสินอะไรด้วยสายตาเปล่า อย่าตัดสินเพียงคำพูดคนอื่นฝ่ายเดียว

ฉัน (Nkauj tsim Muas) เก้าจิ เป็นคนชนเผ่าม้งหรือที่เรียกว่าแม๊ว

ฉันคนหนึ่งไม่ชอบประเพณีตัวเองอยู่หลายประการ
1. การฉุดผู้หญิง
2. ผู้ชายมีเมียได้หลายคน
3. ถ้าสามี-ภรรยา หย่าร้างกัน ผู้หญิงไม่มีสิทธิในการเลี้ยงดูบุตร

ฉันเก้าจิเติบโตมาในครอบครัวที่มีเชื้อสายจีน เป็นคนชนเผ่าที่ผู้ชายเป็นใหญ่ แต่ครอบครัวฉันพ่อให้อภิสิทธิ์เท่าเทียมกัน ด้วยความที่มีเชื้อสายจีน ทุกคนจะคิดว่าพ้อแม่ต้องรักลูกชายมากกว่าลูกสาว แต่บ้านฉันพ่อแม่รักเท่ากัน

ฉันเป็นลูกคนสุดท้อง ทุกคนจะคิดว่าพ่อแม่ต้องโอ๋ฉันทุกอย่าง แต่บ้านนี้ไม่เป็นอย่างนั้น

ฉันเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะรากยาก ตอนเด็กฉันไม่ได้รู้สึกว่าฉันขาดอะไรเลย ฉันมีความสุขมาก ฉันมีหน้าที่ตื่น กิน วิ่งเล่น นอน

พอโตขึ้นเริ่มเข้าโรงเรียนก็อยากเรียนสูงๆ อยากทำงานดีๆ และฉันก็เชื่อมาตลอดว่าการศึกษาจะเป็นจุดเปลี่ยนชีวิต และทำให้ฉันหลุดจากโคจรเดิมๆ

เเน่นอนว่าการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญสำหรับคนรุ่นใหม่ซึ่งเเน่นอนทุกคนนั้นอยากที่จะเรียนศึกษาหาความรู้เพื่อนำมาใช้กับการดำเนินชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการใช้ความรู้ในการซื้อของเพื่อนำมาเป็นปัจจัยยังชีพ การนำวุฒิการศึกษามาใช้เพื่อสมัครงาน เเละเเน่นอนฉันซึ่งก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นผู้ที่อยากมีการศึกษาอยากมีอนาคตที่ดีเเละสดใส ซึ่งนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของฉันกับความต้องการที่จะศึกษาหาความรู้

ฉันนั่นเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงที่ชื่นชอบในการเรียน ฉันอยู่ อำเภอพบพระ จังหวัดตาก อยู่ทางภาคเหนือของประเทศไทย หากพูดถึงว่าทำไมฉันถึงบอกว่าเป็นเด็กบ้านนอก นิยามคำว่าบ้านนอกของหลายๆคนนั่นก็คือการอยู่ต่างจังหวัดที่ห่างไกล เเต่อย่าลืมว่าบ้านนอกที่ว่านั้นบางคนอาจจะอยู่ในตัวจังหวัด อำเภอ หรือในหมู่บ้านซึ่งยังมีความเจริญเข้าถึงอยู่บ้าง เเต่สำหรับฉันเเล้ว ฉันนั้นบ้านนอกยิ่งกว่าเพราะฉันอยู่ติดกับชายแดนเเละนี่ก็คือฉันที่บ้านนอกชีวิตที่เเสนจะเรียบง่าย